Mr. Perfect! Mr. Perfect?

Czy jak widzisz uśmiechniętą osobę, to ona faktycznie jest szczęśliwa ?

(źródło)

      Chrzątam się po mieszkaniu w dźwiękach piosenki „PASSION”  śpiewaną seksownym głosem przez Geri Halliwell. Od sypialni do salonu i tak z powrotem. Zamiast robić porządki to stwarzam  jeszcze większy bałagan. Brak organizacji i skupienia, co się ze mną dzieję ?

"…Life is short Too beautiful for you to worry Don't give up When love is unkind There's always tomorrow…"

  hmm… . oH! Jak ten czas szybko leci przed chwileczką była piętnasta jest już osiemnasta godzina a w moim mieszkaniu nadal panuje chaos !  

  

          W skrócie opisze wczorajszy wieczór gdyż jest to istotne do tematu, który chciał bym dziś poruszyć.

    Odwiedził nas stary przyjaciel mojego partnera, którego dopiero miałem możliwość poznać.

Spotkanie zaczęliśmy od obiadu w bardzo popularnej restauracji serwująca typowo niemiecki jedzenie. Skończyliśmy u nas w domu przy butelce czystej polskiej.

Przez cały wieczór byłem obsypywany komplementami. Jaki to jestem przystojny, miły, jaki to mam uśmiech, jaki to jestem porządny, jaki coś tam… ah ..oh .. i takie tam. Oczywiście miło jest słuchać takie słowa jest to budujące a cóż z tego że próżne.

     Przez nowego przyjaciela zostałem nazwany Mr.Perfect! Po czym zadał mi pytanie czy zdaje sobie z tego sprawę jak wyglądam i jakimi warunkami zostałem obdarowany przez Boga ?!

Mam lustro w domu i widzę  się w nim, kilka razy w ciągu dnia, taka była moja odpowiedź.

To co widzimy na zewnątrz, nie zawsze wspólgra z tym co jest w środku.

     Moim problemem jest to, że mam wizję siebie z młodszych lat.

Niski szczupły wręcz chudy. Blady z ogromnymi okularami, które zasłaniały mi pół twarzy. Dlatego dorastając wiedziałem z czym muszę się zmierzyć.

      Dyscyplina i dążenie do celu. Zacząłem ćwiczyć. Nie było mnie stać na chodzenie na siłownie ani na zakup sprzętu więc ćwiczyłem w domu bazując głównie na pompkach i brzuszkach. Owszem zmieniłem się już nie jestem tym małych chłopcem z przed lat- fizycznie! ale on wciąż jest we mnie, na szczęście coraz mniej.

     

     Od dłuższego czasu zmieniam właśnie tą złą cechę, która mnie blokuje i staram się z podniesioną głowa wyciągać ręce po to co mam ochotę sięgnąć. Idąc miastem już nie chodzę ze spuszczoną głową, wręcz przeciwnie ale co jest ważne staram się nie zapominać o uśmiechu. Staram się obdarowywać nim inne osoby. Nie mam zamiaru uchodzić za osobę zadufaną w sobie, tylko za pewną siebie!

    Myślę sobie, że  najważniejsze abyśmy byli idealni sami dla siebie. Lubili swoje ciało, czy tez je akceptowali, ale (a może i przede wszystkim) siebie jako człowieka.