Sex ... Ksiądz ...

Kościół a Bóg to dwie sprzeczności

      

Zdjęcie: Opracowanie własne, zakaz kopiowania.

       W ostatnim czasie oglądając wiadomości czy zwyczaje serwując po Internecie napotykamy się często na materiały związane z księżmi oskarżanymi o pedofilie!

       Nie jest to łatwy i przyjemny temat dla osób poszkodowanych.

Wiem, że wszyscy jesteśmy tylko ludźmi. Mamy prawo i taka nasza natura, że popełniamy błędy. Boli mnie tylko bardzo fakt, że te sytuacje w kościele są zamiatane pod dywan. Osoba cywilna, tak to nazwijmy oskarżona o pedofilie trafia do więzienia. Natomiast taki duchowny jest odsyłany do innej parafii, nie ponosząc specjalnie konsekwencji.

Boli mnie również, że kościół nie za bardzo reaguje odpowiednio w tych sytuacjach. 

     Jestem chrześcijaninem. Chodziłem co niedziela do kościoła, wieczorami a nawet rankiem modliłem się.

Nie wstydzę się tego, ale ostatnio zaniedbałem modlitwy, oraz nie chodzę już do kościoła. Wizerunek tej instytucji uległ zmianie w moich oczach. Nie chcę oceniać ogółu na podstawie  jednostkowych  sytuacji (skandale)  ale brak konkretnej reakcji całości mnie przeraża.

Do tego słynne wypowiedzi np. :

 abp Michalik.

– Wielu tych molestowań udałoby się uniknąć, gdyby te relacje między rodzicami były zdrowe. Słyszymy nieraz, że to często wyzwala się ta niewłaściwa postawa czy nadużycie, kiedy dziecko szuka miłości. Ono lgnie, ono szuka. I zagubi się samo i jeszcze tego drugiego człowieka wciąga –.(źródło)

    To jest dla mnie niepojętne by osobna duchowna mogła głosić takie słowa! Nie dziwne, że ludzie odhcodzą od kościoła. Od Boga nigdy nie odejdę, z tym, że dzisiejszy kościół czasami ma mało wspólnego z Bogiem.

    Kilka lat temu, nie będąc jeszcze w związku z Bigem, na jednym z czatów poznałem faceta, nazywał się Michał. Tak przynajmniej się przedstawił. Później wielokrotnie zmienił imię .

    Każdego wieczoru pisaliśmy ze sobą, wymieniliśmy się najpierw emailem potem nr GG aż w końcu  linkami do swoich portali społecznościowych, a nawet numerami telefonu. Z Michałem pisało mi się bardzo miło. Był starszy ode mnie, ok. 15 lat.

Po dłuższym czasie wspólnego pisania Michał postanowił wyjawić mi swoja tajemnicę .

To była w wiadomościach na GG. Pisał wtedy bardzo chaotycznie. Przepraszał za to, co za chwile napisze a jednocześnie prosił bym postarał się go zrozumieć i nie odrzucał. Przyznam się, że byłem bardzo przerażony. Bałem się wyjawienia tej prawdy ale było już zapóźni napisał do mnie „jestem księdzem”

     To był dla mnie szok. Po jakimś czasie gdy już się uspokoiłem i doszedłem do siebie, napisałem do Michała, że postaram się go zrozumieć, i bardzo chętnie zostanę jego przyjacielem! 

     Dałem mu do zrozumienia, że musimy to szanować, nie ma być miedzy nami żadnych podtekstów seksualnych. Z mojej strony nie było żadnych podtekstów, przede wszystkim dlatego, że jest księdzem i gdyż zwyczajnie mi się nie podobał. Przyjaźnić się z nim mogłem, bo sprawiał wrażenie inteligentnego i bardzo sympatycznego.

         Minął może miesiąc od naszego pierwszego spotkania.

Bałem się jak przed każdym spotkaniem, co prawda Michał  jest księdzem i nie miało to być randka  tylko zwyczajnie spotkanie na kawę. Mimo wszystko lekki strach gdzieś był.

        Jak już się poznaliśmy, to wszystko było jak myślałem. Rozmawiało mi się z nim bardzo dobrze. Ciągle o czymś mówiliśmy, szczególnie o podróżach. 

      Nastał wieczór, Michał musiał wracać do siebie. Żeby przedłużyć spotkanie, zaproponował mi ,że odwiezie mnie swoim samochodem na moje osiedle.

     W tym momencie zacząłem się dziwnie czuć. Michał, jak dla mnie zachowywał się już jedno znacznie. Chciał potrzymać mnie za rękę, na co nie wyraziłem zgody.  Patrzył mi głęboko w oczy, a ja czułem się już bardzo skrepowany. Powiedziałem mu, że jest już późno i muszę iść.  Uścisnąłem go i powiedziałem, że wieczorem jak dojedzie do domu (do parafii) niech zadzwoni. Wysiadłem z samochodu i poszedłem wzdłuż chodnika, nie oglądając się za siebie.

    Miałem bardzo mieszane uczucia, z jednej strony cieszyłem się, że go poznałem, natomiast z drugiej bałem się. Wyczuwałem coś niepokojącego w jego zachowaniu, szczególnie wtedy gdy mnie odwoził.

    Michał gdy dotarł na miejsce zadzwonił jak się umawialiśmy. Rozmowa była jak dla mnie mało przyjemna. Zasugerował mi, że chętnie spotka się ze mną następnym razem z tym, że muszę pomyśleć i zrobić to tak by spotkanie było owocne. Powinienem liczyć się z tym, że on pokonuje samochodem kilkadziesiąt kilometrów, więc żeby jego przyjazd nie był na marne. 

      Nie powiedział niczego w dosłowny sposób, omijał słowa, albo używam takich słów bym zrozumiał, a mimo wszystko jednoznacznie to nie zabrzmiało. Byłem zdezorientowany.

Od tamtego spotkania zachowanie mojego nowego kolegi diametralnie się zmieniło. Do tego wniosku doszedłem zbyt późno. W trakcie trwania nasze znajomości Michał miał na mnie emocjonalny wpływ. Byłem młody, średnodoświadczony w kontaktach z ludźmi, poprostu naiwny. Zachowywał się tak, abym ja czuł się winien jego złego nastroju. Odczuwał potrzebę dania mu czułości, której on jak mi wmawiał nie zaznał w życiu, a jak każdy człowiek zwyczaje jej potrzebuje.

     Byłem jak zahipnotyzowany.

Zdarzyła się jeszcze jedna istotna dla mnie sytuacja. Rozmawialiśmy sobie przez telefon, jak każdego dnia, temat który poruszaliśmy to był oczywiście podróże. Powiedziałem że marzy mi się długi wyjazd do Egiptu, na co on zaproponował, że sam myśli o urlopie w Egipcie i bardzo chętnie mnie zabierze.

Odpowiedziałem mu, że obecnie nie mam mam możlwiości finasowych an taki wyjazd. Michał od razu zaproponował mi pożyczykę. Z mojej strony nie było takiej opcji. Nie znaliśmy się tak dobrze by jeden drugiemu mógł pożyczać takie sumy.

Michał namawiał mnie nieustanie, ja cierpliwie mu odmawiałem, do czasu gdy nie wypowiedział tych słów „mogę podarować Ci ten wyjazd w prezencie, jeśli był byś troszkę milszy dla mnie” .

Zamilkłem, a umysł otworzył się na jego dotychczasowe zachowanie. Nie pamiętam dokładnie  słów, które mu powiedziałem, jednakże dałem mu doz rozumienia, że to mnie obraża i koniec z naszą znajomością.

     Michałowi wcale nie zależało na przyjaźni! Takiej  normalnej, opartej na zdrowych i uczciwych relacjach  bez żadnych  kontekstów seksualnych.

Facet zwyczajnie myślał, że z czasem nakłoni mnie do czegoś „głębszego”. Nie zdawał, albo nie chciał zdawać sobie sprawy jaką szkodę mógł by mi wyrządzić, tylko po to by ulżyć swoim pragnieniom.

        Zakłamanie tej osoby i próba manipulacji mną w końcu doprowadził do tego, że nie chciałem   mieć już dłużej z nim kontaktu. Zresztą ta znajomość trwała i tak za długo .

Po upływie tych prawie pięciu lat, nadal nie jest mi łatwo o tym mówić. Mam również zarzuty co do swojego zachowania, aczkolwiek ja od razu ustalałem granicę, jasno i wyraźnie powiedziałem że jedynie możemy być przyjaciółmi .

     Trzeba nauczyć się, że każdy w swoim życiu ma jakiś plan. Jakiś zamiar. Nie zawsze mówiąc nam o tym uczciwie.