Boso po trawie

Można się rozmarzyć

Zdjęcie: Opracowanie własne, zakaz kopiowania.

    Takich ludzi jak ja powinno się leczyć! Może nie izolować, ale na pewno leczyć!

Jeszcze kilka dni temu wręcz w depresyjnym nastroju, a dziś promienieję. Nie miałem ochoty na nic. Siedziałem w domu i marudziłem. Dziś mam ochotę biegać boso po trawie, aczkolwiek mieszkam w centrum miasta i nie jest to łatwe by znaleźć kawałek trawnika.

    Ostatnio oglądałem film "Jongen "  (Mojaidea dzięki z namiar do filmu -nawet nie wiem jak masz na imię, a czytam Twój blog) Film bardzo fajny w zasadzie z tych lekkich i przyjemnych ale nie banalnych. Opowiada o tym jak dwoje nastolatków zakochują się w sobie, chociaż wydaje im się że są hetero.    

     Przypomniało mi się jak to było u mnie, już  nawet nie mam namyśli kiedy uświadomiłem sobie, że jestem gejem, tylko te chwile kiedy kogoś poznajesz. Pierwsze kontakty, myśli o tej osobie, to taki piękny czas! Płochliwe spojrzenia, przyśpieszone bicie serca. Oh... znowu móc mieć te 18 lat, chociaż gdy miałem te naście lat chciałem już być w tym wieku co teraz jestem. Kolejny powód by skontaktować się ze specjalistą.  

     Pamiętam jak zamykałem się w pokoju włączałem moje ulubione ballady i marzyłem o pocałunkach. Jednym z pierwszych moich obiektów zauroczenia byłą dziewczyna ze szkoły z młodszej klasy-Kasia.

    Miałem wtedy 17 lat. Spotykaliśmy się, wiem od jej koleżanki że bardzo jej się podobałem, nawet jej mamie przypadłem do gustu. 

    Pomimo tego, że wodziłem dziewczynę, umawiając się na kolejne spotkania, spacery czy rozmowy wieczorową porą przez telefon to nigdy nawet jej nie pocałowałem, nie umiałem. 

    Nie rozumiałem samego siebie, fajna dziewczyna, której też się podobam to jednak nie potrafiłem złamać tej granicy pomiędzy nami.    

     W tym wieku nie bardzo rozumiałem jeszcze co się ze mną dzieje, chociaż już wtedy miałem kontakt z Darkiem (więcej o nim link) Pomimo naszych spotkań i tego co dochodziło między nami, nie rozpatrywałem tego w kontekście homoseksualizmu ani zauroczenia.

To że przystojni panowie mi się podobali, nie było żadną wskazówką tylko wydawało mi się, że patrzę na nich jako na ideał faceta, którym ja też chciałem się stać.    

O Kasi marzyłem, pisałem do niej listy, na tym się kończyło. Gdy prawie po roku Kasia zdecydowała dać  sobie ze mną spokój,  ja postanowiłem zniknąć z życia towarzyskiego. 

Unikałem kontaktu ze znajomymi by rozważyć co się ze mną dzieje - dlaczego nie jestem taki jak pozostali moi koledzy?!.    

     Zmiana punktu myślenia nastała gdy założyłem pierwszy profil na gay portalu. Nawiązywałem znajomości z początku tylko internetowe ale to jednak było to czego potrzebowałem. Potem pojawił się Robert mój serdeczny przyjaciel, następnie Adrian (więcej o nim link) Byli też inni, może już mniej istotni. Pierwsze zauroczenia, potem spotkania, spojrzenia, dotyk, to było i jest tym czego potrzebowałem i potrzebuję. hmm...  chyba znowu się rozmarzyłem- WIOSNA :) 

     Muzyczna kartka z mojego ciemnego pokoju w którym leżałem słuchając muzyki i marząc o miłości...