Coming out cz.1

... Ona milczała a ja próbowałem się wytłumaczyć

Zdjęcie: Opracowanie własne, zakaz kopiowania.

Ja-Wiesz co siostra, muszę Ci coś powiedzieć.

Moja młodsza siostra siedzi na łóżku wpatrzona w telewizor słuchając tego co mówię.

Ja-chyba domyślasz się o czym chcę z Tobą porozmawiać. Spojrzała na mnie potwierdzając kiwnięciem głowy że wie o czym chce jej powiedzieć.

Nie wiem czy mogła się faktycznie  domyślać czy nie, ale czułem że wyznanie prawdy o sobie musi nastąpić własnie dziś, właśnie teraz! Przeszła  mi myśl ułamkiem sekundy "Boże, właśnie nadchodzi moment w którym moja siostra tak naprawdę mnie pozna".

    Nagle zacząłem się cały trząść nie wiem czy z zimna, bo chociaż po chwili przykryłem się kocem po samą szuję nadal drgałem, to były nerwy!

Ja- jestem gejem, nie wiem co o nich myślisz.

Zacząłem tak jak by opisywać jej kim są ludzie o tej skłonności seksualnej.

Nie przerwanie mówiłem a ona  słuchając tego wszystkiego co chwile odpowiadała  "Oskar wiem, domyślałam się, -dla mnie to normalne, -mam kolegę geja, -mamy wspólną koleżankę lesbijkę"

    Jej potok słów brnął z moim, a  ja chyba niepotrzebnie chciałem jej to wyjaśnić jak jakiemuś dziecku.

     Chociaż zdziwiona była gdy powiedziałem jej że jestem w związku od około sześciu lat.

Wtedy wydała z siebie dźwięk " uuuu... nie wiedziałam".

Ona milczała a ja próbowałem jej się wytłumaczyć dlaczego tak długo milczałem, dlaczego o tym jeszcze Mamie  nie powiedziałem,itd.

Była wyrozumiała i w sumie ta rozmowa nie wywarła na niej wrażenia. Cały czas spoglądała  to na telewizor  to na mnie skulonego w kocu.

    Chyba tak jak ja po całym dni była zmęczona i na sam koniec dodała -Oskar idziemy spać jest już północ a ja nie śpię od czwartej rano.

Zostawiłem ją w swoim pokoju a ja poszedłem do swojego, hmm... tzn. do pokoju który był kiedyś mój. Chociaż kolor ścian został i nawet moje dwa zdjęcia z dzieciństwa na półce to poza tym nie ma tam już nic z tego co własnie te sześć lat temu po wyprowadzce zostawiłem.

Są dwa łóżka na wypadek jak któryś z braci będzie chciał odwiedzić dom rodzinny i sterta zabawek dla ich dzieci.

Zasnąłem szybko, zdążyłem tylko napisać sms-a do Big-a, że rozmawiałem o nas ze swoją siostrą.

Nie doczekałem się od niego odpowiedzi, byłem już zmęczony i oczy zamykały mi się same.

    Kolejny dzień  a zarazem ostatni dzień w domu przywitał mnie bólem głowy i myślą o tym co stało się wczoraj, i jak dziś na widok siostry zareaguję i jaka będzie jej reakcja.

Cieszyłem się, że miałem to już za sobą, cokolwiek miało by się wydarzyć.

Mam 29 lat a życie w ukryciu przed rodziną jest straszne, chcąc nie chcąc prowadzisz podwójne życie. A ja już tego nie chcę!

Tyle zmarnowanych chwil, którymi mogliśmy się dzielić, czas który już nie powróci.

Mam 29 lat i samodzielnie  stoję na nogach. Reakcja rodziny jeśli była by tą  najgorsza jaką można sobie wmyślić w niczym by mi równowago nie zachwiała!

Od sześciu lat mieszkam poza domem najpierw przeniosłem się do innego miasta, a  teraz do innego Państwa.

W niczym by mi to nie zburzyło gruntu, poza psychicznym jeśli by mnie odrzucili.

Aczkolwiek wiem, że tak by się nie stało, znam relację między nami, między rodzeństwem między nami a Mamą.

Więc skąd strach ?- teraz ten strach bierze się stąd, że to sześć lat,sześć lat w kłamstwie,a drugi powód jeszcze bardziej banalny, zwyczajnie  krępuje się o tym mówić.

Relacja między mną a siostrą nie zmieniła się, nic się nie zmieniło, no może oprócz tego, że jak napisała do mnie wiadomość  zaraz po tym jak po tygodniu urlopu w domu rodzinnym wróciłem do siebie kazał mi pozdrowić Biga.

Jeszcze wiele przede mną.... rozmowa z Mamą,

Cz. 2- link