Mrok...

 Idąc przez życie, szukając siebie 

Zdjęcie: Opracowanie własne, zakaz kopiowania.

Kim tu jestem?

Czego chcę?

Czy wędrówki znam swój cel?

Czy już byłam tu, czy nie?

Czy jest ktoś, kto widzi mnie?

I wtedy, kiedy boję się

czy ktoś czuwa nad mym snem?

Czy samotnie zmagać się?

Czy może los swój z cudzym spleść?

Ciągle pytam się, kim jestem?*

      Życie jest bardzo przewrotne, każdy dzień tak naprawdę nas zmienia, wszystko co nas spotyka,  ludzie czy sytuacje mają na nas zawsze jakiś wpływ.

Zanim poznałem Biga byłem innym człowiekiem niż jestem teraz. Fakt byłem młodszy o prawie pięć lat. Zmieniła się też moja perspektywa myślenia w pewnych sprawach.

    Przez długi czas jak dorastałem i uświadomiłem sobie, że jestem gejem zmagałem się z tym jak żyć? Przyznam, że wiele nocy przepłakałem, zadając sobie pytanie co ze mną będzie?.

    Nigdy nie uważałem, że bycie homoseksualną osobą to coś złego!. Byłem wychowany tak, że najważniejsze w życiu są miłość i szacunek, za tym kryje się wszystko inne i nie ważne kto jakiego jest wyznania, koloru skóry, czy jaki mam zasób portfela. Każdy zasługuje na szacunek.

       Bałem się bardziej tego jak poinformować moja rodzinę o tym że jestem taki jaki jestem.

Im dłużej spędzałem czas na gejowskich czatach tym bardziej uświadamiałem sobie, że nigdy nie będę mężem ani ojcem. Więc z czasem przestałem się przejmować tym że nie pociągają mnie fizycznie dziewczyny tylko chłopacy.

     Kiedyś nawet miałem taką dziwną sytuację z siostrą. Siedzieliśmy w  pokoju, rozmawiamy o niczym szczególnym gdy nagle ona zadaje mi pytanie.

(moja siostra jest młodsza ode mnie o osiem lat.Ja wtedy miałem osiemnaście, a ona dziesięć lat)

-Oskar! co byś zrobił gdyby nasz brat(mam jeszcze starszego o cztery lata brata) okazał się być gejem?

Byłem w szoku, starając się ukryć zakłopotanie odpowiedziałem :

-Co? Nic! Przecież to nic złego.

-Też tak myślę- odpowiedziała siostra bez zastanowienia, po czym dodała:

-Najważniejsze by był szczęśliwy.

  Mój brat nie jest gejem i nie sądzę by kiedykolwiek miał jakąś wątpliwości biorąc pod uwagę ilość jego dziewczyn.

Dziś jest szczęśliwym mężem i ojcem.

Siostra też nie jest lesbijką. Obecnie od trzech lat ma chłopaka, więc nie bardzo wiem skąd wtedy padło to pytanie, zważywszy na młody wiek... być może podejrzewała mnie, nie mam pojęcia jaki był cel tej rozmowy.

  Wydawać by się mogło, że mój Coming out, w przypadku mojej rodziny to tylko formalność, bo uważam że Mama i tak się domyśla, a siostra jak widać nie mam nic przeciwko takim osobom. Jeszcze na początku jak wyprowadziłem się z domu, to mam czasami pytała się mnie czy mam dziewczynę. Teraz już nie pyta, czasami coś zasygnalizuje że chciała by porozmawiać ale ja unikałem zawsze takich rozmów.

        List do mamy został napisany, zakleiłem kopertę i wrzuciłem .......   do szuflady.

Nie mam odwagi tego zrobić, trochę mi głupio o tym rozmawiać. Samej reakcji się nie boję. Mamy mocne więzi rodzinne, a po drugie jestem już samodzielny więc....  aczkolwiek po mimo tego,boje się, wstydzę, to  chyba było by lepszym określeniem.

       Jeśli chłopkach ma dziewczynę, albo dziewczyna chłopaka to jest to normalne,w moim przypadku musiałbym, czy też mógłbym odpowiadać na wiele pytań, a sama myśl o tym mnie krepuje. Aczkolwiek jak już wspomniałem nie chcę żyć w cieniu. Nie chce marnować czasu który został nam dany, nigdy nie wiadomo kiedy on się skończy....

Wiem, kim jestem, czego chcę.

Już niepewność przykrył cień.

Gdzie miłości czystej świat,

tam mój dom od zawsze trwa.

W sercu czuję pewność, że

znalazłam swoje miejsce.

W sercu spokój,

w sercu miłość,

w sercu dobro...*

*Justyna Steczkowska-Kim tu jestem