Demony, duchy złe.

Zadręczam się myślami ... o nim

Zdjęcie: Opracowanie własne, zakaz kopiowania.

Ja- Hallo?

Głos w telefonie- Cześć Oskar! Jak tam w Nowym roku ?

 ....hmmm...?  Adrian ? (Adrian to chłopak, którego poznałem chwile przed Bigem)

      Pierwszy raz odebrałem telefon, nie patrząc kto dzwoni i od razu taka skucha!

Co on ode mnie chce? Szczególnie teraz kiedy przez 1,5 roku się nie odzywał. Fakt ostatnio jakiś miesiąc temu wysłał mi zaczepkę na Facebook.

Odpowiedziałem mu na nią i nawet zabrałem się do pisania wiadomości jak to ja.

Po chwili zastanowienia gdy już miałem nacisnąć enter stwierdziłem, że jednak nie. Bez sensu teraz  mieszać sobie w życiu.
Adrian nie jest mi obojętny, mimo to schowałem go gdzieś głęboko w szarej strefie mego serca by tam nie zaglądać. Tak było mi dobrze.

Adrian- Jak minęły Ci Święta?

Gdy w mojej głowie krążyły miliony myśli on nie przestawał zadawać mi pytań tak jakby nigdy nic się nie stało.

Ja- Adrian przepraszam Cie bardzo, to nie najlepszy moment na rozmowy, nie jestem sam w domu i nie bardzo mam czas. Oddzwonię ok?

Adrian- aha ok. Przepraszam. Oczywiście!

Ja- Nie, nic się nie stało poprostu odwiedzili mnie znajomi i tak siedzimy popijając drinki i rozmawiamy, rozumiesz?!

Adrian- Oczywiście, rozumiem. Do usłyszenia, miło było Cię usłyszeć Oskar!

Zabrzmiało to co najmniej dziwnie - pomyślałem sobie

Drżącym głosem odpowiedziałem.

Ja- Do usłyszenia. Oddzwonię. PA!

Rozłączyłem się. W domu byłem sam, nawet nie piłem drinka tylko herbatę czytając książkę, Big był w pracy, długi zimowy wieczór spędziłem samotnie.

    Nie potrafię się skupić na czytaniu. Powrót do przeszłości. Zadręczają mnie myśli.

Przecież on przestał się odzywać. W zeszłym roku latem (tzn 2012 roku ) mieliśmy mieć spotkanie, mamy wspólnych znajomych.

        Miałem pojechać do nich na imprezę i tam nocować. Miał być też Adrian. Niestety z powodu pracy nie mógł się pojawić. Miałem być bez Biga - On nie lubi takich imprez w towarzystwie mojej paczki. Adriana nie zna osobiście ale trochę o nim słyszał ode mnie i nie koniecznie go lubi- oczywista sprawa.

     Wracając do wątku ... To Adrian przestał odpisywać mi na wiadomości, pomyślałem sobie widocznie woli ograniczyć kontakt- rozumiałem to .

Z czasem i mi było tak lepiej. Odsuwałem od siebie nic nie znaczącą przeszłość która tylko przysparzała mi problemów.

       Teraz wraca jak zły sen... i po co ? Jakbym miał mało problemów chociażby z Wiktorem!

W tym przypadku to ja ograniczyłem kontakt. Wiktor kilka dni po sytuacji w toalecie zostawił mi pierwsza wiadomość potem druga i tak doszedł do siedmiu.

Ja milczę, tzn milczałem.

Po Świętach wróciłem do pracy, jak i na kurs językowy i tam nie raz spotykałem Wiktora na korytarzu, cześć- cześć i szedłem dalej.

Do czasu gdy wychodziłem z zajęć on czekał na mnie przy wyjściu. Jak tylko zobaczyłem przez drzwi że on stoi, domyśliłem się że czeka na mnie. Poczułem się jak by ktoś jebnął mi w łeb od tyłu. Wycofałbym się i wyszedł tylnymi drzwiami ale było za późno bo mnie już zobaczył. I tak od  głupiej rozmowy  o tym jak minął ci dzień, ładna  dziś pogodna przeszedł do konkretów.

Wiktor- Czy mi się wydaje czy unikasz kontaktu ze mną ?

Ja- Ja?, nie dlaczego ?

W- Nie odpisujesz na wiadomości, na szkoleniu już nie poświęcasz mi tyle czasu co wcześniej.

Ja- Wiktor- przerywając mu wypowiedz- Ja mam teraz dużo problemow rodzinnych, nawet nie zauważyłem  że cokolwiek do mnie napisałeś, wybacz, ale nie mam głowy do tego.

W- Chciałem pogadać o tym co się stało.

Ja- O czym ?

Udałem głupka jakbym nie wiedział o co mu chodzi, a dobrze wiedziałem.

W- No wiesz, wtedy...

Przerywam mu kolejny raz głośnym westchnięciem.

Ja- Rozumiem. Przez moje problemy rodzinne nawet o tym zapomniałem (jakie problemy?-kolejne kłamstwo)

Zaczynałem drżeć cały ze strachy. Myślałem, że się zaraz przewrócęm no i bałem się, że palnę coś głupiego. Kończyłem rozmowę

Ja- Bądźmy  dalej kolegami tak jakby nic się nie stało.

Nie czekając na jego reakcje, bo tego bałem się najbardziej, dokończyłem zdanie mówiąc, że się śpieszę i muszę  już iść!.

W- Cześć!

                                                                                                                                                                 

     Nie rozumie jego zachowania. Ok ja tez nie jestem w porządku że po tym wszystkim unikam z nim kontaktu!. Mogłem odezwać się pierwszy i zakończyć to konkretnie, a ja czekałem aż sprawa umrze śmiercią naturalną!

    Tak już mam zwlekam z takimi sytuacjami do samej granicy. Na szczęście jeszcze cztery miesiące i kurs się kończy i będę miał go z głowy.

A Adrian ? Może oddzwonię, chociaż prościej byłoby napisać wiadomość- pomyślę.

I tak mam nie przespaną noc. Zadręcza mnie myśl o Adrianie. Było już dobrze, tak mi się przynajmniej wydaje, a teraz on urwał się jak z choinki i dzwoni...

A z drugiej strony patrzę w sufit i wspominam nasz pierwszy pocałunek ... hmm...